Čamuści, los moj,
Viečnyja z taboj ŭ nas
nieparazumieńni.
Kałi ja prasiŭ,
Kab nie ŭskładaŭ ty na mianie
Niepamysłot i horyčaŭ biaźmiernych,
Ty stolki ŭzvalvaŭ
Na maje plečy,
Što, niesučy ich, adčuvaŭ nia raz,
Jak pad nahami
Ŭhinajecca ziamla.
I siońnia – čort z taboj! –
Kałi ŭžo tak mnie sudžana,
Davaj usio, što tam prypas:
I reštu złybiedaŭ
I łichalećciaŭ,
Kab tolki ja
U spadčynie ich nie pakinuŭ
Majoj ziamłi,
Narodu
I siabram.
Choć hety raz, prašu,
Nie padviadzi.
1980
|
|
